Lemondka zakupiona. I co z tego.

Nic nie może być łatwe i przyjemne. 

Wciąż walka ze złośliwością rzeczy martwych.

Ostatni etap przygotowywania roweru do triathlonu. Obowiązkowa, według mnie lemondka, czyli przystawka czasowa, została zakupiona. Udało mi się wytargać ją za połowę ceny. Niby są to drobne kwoty, ale mimo wszystko zadowolenie z zaoszczędzenia kilku złotówek jest duże. 

Niecierpliwe oczekiwanie na listonosza z przesyłką i w końcu się doczekałem. Uśmiech na paszczy zapalił się momentalnie. Oczy, jak u dziecka powiększyły się i zapłonęły ogniem radości na widok odbieranej paczki.

Wypakowanie z kartonu, zajęło mi ułamek sekundy. Naprawdę, nad zwykłą powyginaną rurką z piankowymi elementami mógłbym się zachwycać, co najmniej tak, jak kobiety nad nową torebką czy bucikami. Ten kształt, ta kolorystyka. No dobra, cała jest czarna, ale w moich oczach staje się bardzo barwna. Biegnę z nią na złamanie karku po schodach, żeby czym prędzej dokonać montażu i doposażenia mojego ulubionego, bo i jedynego roweru.... i ....

Niestety, jak to w życiu bywa, zawsze musi być coś nie tak. Pogrubiana kierownica, nie pasuje do standardowych chwytaków przystawki. Totalne załamanie, rozpacz, rozczarowanie, łzy w oczach zatoczyły kształtne kręgi i opadły na carbonowe widełki roweru. 

Z miną dziecka, które nie dostało lizaka, chciałem rzucić się na ziemię i krzyczeć - " JA CHCĘ!! JA CHCĘ, ŻEBY PASOWAŁO" - tyle, że nikt by mnie nie wysłuchał. Niby za duży już jestem na takie zachowanie, dlatego tylko ze skwaszoną miną wróciłem po tych samych schodach, ociężałym krokiem i ze spuszczonym wzrokiem. Moja lemondka piękna, została pierd... rzucona w kąt i poczeka do weekendu, na mało przyjazną, bo w moim wykonaniu, operację plastyczną.

Pozostaje mi pobawić się w ślusarza i dorobić dłuższy, przystosowany do mojej kierownicy element. Z moim talentem do poszukiwania łatwych i mało pracochłonnych rozwiązań, pewnie skończy się na owinięciu całości miedzianym drutem. Mam nadzieję jednak, że znajdę bardziej estetyczne rozwiązanie.